ایوبی که خود را در پایان راه می بینید چاره ای ندارد جز آنکه استراتژی حمله را در دستور کار قرار دهد ولی اوضاع خراب تر از آن است که با این تدبیرها بتوان به پنهان شدن حقایق آنچه بر جشنواره گذشته است امید داشت.

رئیس سازمان سینمایی در پاسخ به ابهام موجود در زمینه داوران دوتابعیتی، با تمسک به حضور داوران خارجی در جشنواره فیلم مقاومت سعی در توجیه این امر نموده است، نشان از این دارد که این مدیر فرنگ دیده هنوز هم به مخاطرات موجود در زمینه حضور و تاثیرگذاری افراد دوتابعیتی در عرصه های فرهنگی واقف نیست! از همین رو رئیس سازمان سینمایی به مطالعه دو مطلب منتشر شده در همین رسانه با عناوین فرهنگ و هنر ایرانی و مسئله ای به نام تابعیت مضاعف و دوتابعیتی های فرهنگی و مسئله ای به نام ولنگاری  ارجاع داده می شود.

البته احتمالا تفاوت بین جشنواره ملی و بین المللی نیز برای رئیس سازمان سینمایی نیاز به توضیح نیست و این اشتباه فاحش و مغلطه در مقایسه، از روی ناچاری برای پاسخگویی به نمایندگان ملت صورت گرفته است. این نکته نیز در اینجا لازم به توضیح است که برخی از داوران خارجی حاضر در جشنواره مقاومت روحیه انقلابی و استکبارستیزی بیشتری نسبت به برخی از مدیران ترسوی فرهنگی ما دارند، ولی اصولا باید توجه نمود که داوری در بخش ملی مهمترین جشنواره سینمای ایران مستلزم توجه به الزاماتی است که نه تنها هیچ داور خارجی نمی توان برای آن انتخاب نمود، بلکه حتی یک داور دوتابعیتی نیز  -فارغ از هر میزان فرهیختگی!- نمی تواند در آن جمع حضور یابد. توجه ویژه به آرمان های انقلاب و نگاه ملی لازم برای داوری، با درخواست تابعیت از هر کشور خارجی در تناقضی است که با هیچ بهانه ای قابل توجیه نیست! عِرق داشتن به ملیت امری است که باعث خواهد شد هر فردی به تابعیت ایرانی خود افتخار کند و دنبال کسب هرگونه منفعت و یا هرچیز دیگری از تابعیت دوم نباشد. البته این مطلب برای مدیری که افتخار خود را حضور در کشوری اروپایی به عنوان رایزن می داند و مرعوب کشورهای دیگر و از خود بیگانه نشده باشد، حتما قابل درک خواهد بود.

نتایج حاصل از داوری ها که با اعلام نامزدهای مختلف نمایان گردید و منجر به اعتراضات گسترده شد، امری نیست که با نسبت دادن آن به یک برنامه تلویزیونی و یا خصومت شخصی دو نفر و یا قرار دادن رسانه ملی در مقابل سازمان سینمایی قابل حل شدن باشد. البته قطعا این روش هوشمندانه است و می تواند باعث فراموشی اصل موضوع شود، ولی تنها برای کسانی که در سینما زندگی نمی کنند! هر سال به داوری ها اعتراضاتی صورت می گیرد ولی اینکه همه جریان ها و نگاه های سیاسی و فکری و ... به انتخاب نامزدها اعتراض کنند، نوبر امسال جشنواره بود! کاش آن برنامه تلویزیونی نبود تا رئیس پنجاه ساله سازمان سینمایی پشت آن پنهان نشود. چه بخواهید و چه نخواهید، چه قبول کنید و چه نکنید، بدترین دوره از داوری های جشنواره فیلم فجر در طی سی و پنج دوره برگزاری آن را رقم زده اید!

سونامی انصراف از نامزدی های جشنواره یک اتفاق تصادفی نبود، واقعیتی بود که برای اولین بار در جشنواره صورت می پذیرفت! احتمالا مدیریت امروز سینما اطلاع دارد که نامزدی در جشنواره نیز جزء افتخارات است، ولی این جشنواره به میزانی ترکیب نامتوازنی را در اعلام نامزدها رکورد زد که حتی ماندن در این جمع هم نمی توانست افتخاری باشد!

سخن آخر آنکه نمایندگان ملت مطلع باشند انتقادها از جشنواره فیلم فجر و مدیریت سینمای ایران امری است که امروز به موضوعی عمومی در بین سینماگران از نگاه های مختلف بدل گشته و مدیران شاعر سازمان سینمایی نمی توانند با مشاعره، پرده پوشی و یا استفاده از عبارات پوشالی، افتضاح مدیریتی خود را بپوشانند، البته باید آگاه بود که اصلاح خرابه های حاصل از مدیریت سازمان سینمایی دولت یازدهم نیاز به زمانی فراخ دارد و تغییر مدیریت سینما نمی تواند به سرعت شرایط را درست کند، ولی شاید کمی حال سینماگران را خوب کند و این امید را در سال پایانی دولت تدبیر و امید ایجاد نماید که با تغییر رویکردها در مدیریت کلان کشور، امید حقیقی به همه عرصه های کشور بخصوص سینما بازگردد.